Ομολογουμένως, ένας βίγκαν , έχει ακούσει τα πάντα. Από μη έγκυρα και αυθαίρετα επιχειρήματα, όπως: «έχουμε ανάγκη το κρέας» ή «ο εγκέφαλος μας αναπτύχθηκε τρώγοντας κρέας» μέχρι παράλογα και αστεία επιχειρήματα του στυλ: «το λιοντάρι τρώει τη ζέβρα, άρα ο άνθρωπος τρώει ζώα» και «τα φυτά πονάνε».

Πολλοί κρεατοφάγοι, χωρίς να το σκεφτούν ιδιαίτερα, στην προσπάθειά τους να επιχειρηματολογήσουν, φτάνουν στο σημείο να χρησιμοποιούν εκτός από άτοπα και λανθασμένα, επιχειρήματα αλλά και επιχειρήματα που αντιβαίνουν στη μέχρι σήμερα ανθρώπινη ηθική.

Ο άνθρωπος στο πέρασμα της ιστορίας μονίμως εξελίσσεται. Χτίζει, μεταξύ άλλων, και το πνεύμα του. Μέσω της φιλοσοφίας, της παιδείας, των εμπειριών που αποκτά και της ιστορίας που του επισημαίνει τα σφάλματά του, δημιουργεί τους αντίστοιχους ηθικούς κώδικες. Η «δουλειά» της ηθικής είναι να μας δείχνει το «φωτεινό δρόμο».

Να μας κάνει να ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό. Το σωστό από το λάθος. Έτσι οι ζωές όλων μας γίνονται καλύτερες, καθώς δεν επικρατεί το χάος. Υπάρχουν οι ηθικοί φραγμοί που ορίζουν πώς πρέπει να συμπεριφέρεται μία κοινωνία.

Αυτή ακριβώς την ηθική όμως, δείχνουν να αγνοούν πολλοί κρεατοφάγοι όταν επιχειρηματολογούν. Ας δούμε κάποια από τα επιχειρήματα τους που έρχονται ενάντια στην ανθρώπινη ηθική.

1) Ο θεός μας έδωσε τα ζώα για να τα τρώμε

Το συγκεκριμένο επιχείρημα είναι όχι μόνο απέναντι στις ανθρώπινες, ηθικές αρχές, αλλά και απέναντι σε οποιαδήποτε θρησκεία αγάπης. Προσπερνάμε το γεγονός πως «ο Θεός» δε γνωρίζουμε αν υπάρχει, συνεπώς ήδη σαν επιχείρημα βασίζεται σε ένα συνδυασμό αυθαίρετων υποθέσεων, και εστιάζουμε στο νόημα της πρότασης.

Το νόημα λοιπόν της πρότασης, είναι πως διαφόρων ειδών συναισθανόμενα πλάσματα ανήκουν στον άνθρωπο για να τα κάνει ό,τι θέλει. Ο άνθρωπος είναι αυτός που έχει εξουσία και δικαιώματα πάνω στις ζωές τους, συνεπώς, όποτε θέλει, τις αφαιρεί.

Αυτή ακριβώς η πεποίθηση, πως ο άνθρωπος αφαιρεί όποια ζωή θέλει επειδή του «ανήκει» ή του «δόθηκε» είναι μία πεποίθηση που βρίσκεται εκτός των ορίων της ανθρώπινης ηθικής. Καμία ζωή δε μπορεί να σου ανήκει και πόσο μάλλον να έχεις εξουσία πάνω της.

Οι ζωές αυτές ανήκουν στους «ιδιοκτήτες τους». Δηλαδή τα ζώα. Από πού και ως πού η ζωή ενός άλλου πλάσματος να αποτελεί δικό σου δικαίωμα; Επίσης, πως γίνεται να σου ανήκει ένα συναισθανόμενο πλάσμα; Πώς γίνεται να πιστεύεις πως η ζωή του υπάρχει για να εξυπηρετεί τα δικά σου θέλω;

Όπως η ύπαρξη του θεού αποτελεί υπόθεση, την οποία όμως χρησιμοποιείς ως δεδομένο για να επιχειρηματολογήσεις, έτσι και εμείς θα χρησιμοποιήσουμε ως δεδομένο την ύπαρξη εξωγήινων. Οι εξωγήινοι αυτοί, πιστεύουν σε έναν άλλον θεό, ο οποίος τους έδωσε όλα τα κατώτερα ζώα του σύμπαντος για να τα τρώνε.

Ως κατώτερα εννοούμε τα ζώα που έχουν χαμηλότερη νοημοσύνη απ’ αυτούς. Έτσι λοιπόν, οι ζωές των ανθρώπων τους ανήκουν και μπορούν να τους σφάξουν όποτε θέλουν για φαγητό. Μπορεί να είσαι ένα συναισθανόμενο πλάσμα, με τις δικές σου σκέψεις και απόψεις, με το δικό σου ξεχωριστό χαρακτήρα, με τη δική σου ζωή, όμως η ζωή αυτή, η ζωή σου, δεν ανήκει σε σένα, αλλά στα πιο ευφυή, ανώτερα, εξωγήινα όντα που θα σε σκοτώσουν όποτε εκείνα επιθυμούν.

Σου ακούγεται ακόμα ηθικό το να επιλέγει κάποιος άλλος για τη δική σου ζωή; Το ότι ανήκεις σε κάποιους άλλους και όχι στον εαυτό σου; Αν όχι, τότε μένει να σκεφτείς γιατί εσύ το κάνεις αυτό στα ζώα. Αν ναι, τότε μάλλον φταίει που μιλάς εκ του ασφαλούς και η ζωή σου δε βρίσκεται πρακτικά σε αυτόν τον κίνδυνο.

Αν ο κίνδυνος αυτός ήταν υπαρκτός και όντως βρισκόσουν στο σημείο όπου θα σε έσφαζαν εξωγήινοι και εσύ σκεφτόσουν: «εντάξει, έτσι είναι ο κύκλος της ζωής, τουλάχιστον είναι ηθικό μιας και μας έδωσε ο θεός τους», τότε ίσως μία επίσκεψη στο ψυχίατρο να σε βοηθήσει.

Ακόμα και από το πρίσμα της θρησκείας να το δεις, η πρόταση παραμένει ανήθικη ως προς την όποια θρησκεία ακολουθείς. Δε γίνεται μία θρησκεία αγάπης και ενός δίκαιου και καλού θεού, να σου δηλώνει πως αθώα πλάσματα σου ανήκουν για να τα σφάξεις όποτε εσύ επιθυμείς.

2) Εμείς τα δημιουργήσαμε για αυτόν ακριβώς το σκοπό… Της σφαγής!

Ένα άλλο επιχείρημα που ξεπερνάει τα όρια της ηθικής, είναι πως εφόσον εμείς δώσαμε ζωή στα πλάσματα αυτά, τότε έχουμε κάθε δικαίωμα να την πάρουμε (άλλωστε το δικαίωμα το είχαμε έτσι και αλλιώς γιατί μας το είπε ο Θεός).

«Τα ζώα αυτά έχουν δημιουργηθεί για αυτό το λόγο» δήλωσε ένας παμφάγος θεωρώντας πως σε βάζει στη θέση σου. «Δε θα υπήρχαν καν αν δεν τα δημιουργούσαμε εμείς τεχνητώς». «Σε εμάς οφείλουν την ύπαρξή τους», είπε και τα μάτια του έλαμψαν από την πλούσια επιχειρηματολογία που μόλις ξεστόμισε. Προφανώς, εκείνος που το δηλώνει αυτό, δεν έχει επίγνωση της ανηθικότητας που ξεστομίζει.

Θεωρεί πως άπαξ και δώσεις ζωή σε ένα πλάσμα, τότε μπορείς να το κακομεταχειριστείς όσο θες, να του στερήσεις κάθε πιθανή ελευθερία, να το βασανίζεις καθ’ όλη τη διάρκεια ζωής του και στο τέλος να το σφάξεις. Άλλωστε εμείς τα κάναμε να υπάρχουν, συνεπώς και να τα κάνουμε να υποφέρουν δεν υπάρχει κανένα θέμα.

Ομοίως, αν 2 άνθρωποι κάνουν ένα μωρό, τότε έχουν ουσιαστικά το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν με τη ζωή του, καθώς η ζωή του οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σε αυτούς. Συνεπώς, αν ποτέ θελήσουν να του πάρουν τη ζωή, θα είναι λογικό και ορθό. Στο σημείο αυτό, ένας παμφάγος αρχικά θα πει: «Ναι αλλά το να σκοτώσεις ένα μωρό είναι λάθος, καθώς δε θα το φας. Εμείς τα ζώα τα τρώμε».

Αρα από το δικό μας παράδειγμα λείπει ο σκοπός. Ας δώσουμε λοιπόν ένα σοβαρό κίνητρο, την επιστήμη! Με το ίδιο σκεπτικό, λοιπόν, αν δημιουργούμε με τεχνητή γονιμοποίηση ανθρώπους, με σκοπό να τους κάνουμε πειράματα που θα μας βοηθήσουν να εξελίξουμε την ιατρική και όχι μόνο επιστήμη, τότε το να τους  σκοτώνουμε ανθρώπους είναι σωστό, ορθό και ηθικό;

Και στο σημείο αυτό ο παμφάγος θα έχει ένσταση, καθώς θα πει ότι εμείς μιλάμε για ανθρώπους. Ας αλλάξουμε λοιπόν και το είδος (να έρθει η κουβέντα στα μέτρα που βολεύει τους συνομιλητές μας) και ας βάλουμε στο παράδειγμά μας κουτάβια. Είναι λοιπόν σωστό και ηθικό το να δίνουμε ζωή σε σκύλους ή γάτες για συγκεκριμένους σκοπούς (φαγητό, ενδυμασία, πειράματα) και αργότερα να τους αφαιρούμε τη ζωή καθώς «χάρη σε εμάς υπήρξαν»;

3) Έχουν ωραία γεύση και επίσης είμαστε ανώτεροι απ’ αυτά

Σύμφωνα με την ανθρώπινη ηθική, το μέγιστο αγαθό σε αυτόν τον κόσμο, το πιο πολύτιμο, είναι η ζωή. Κάθε ενέργεια η οποία είναι ασεβής προς το ανεκτίμητο αυτό αγαθό, αποτελεί ανηθικότητα.

Συνεπώς, η κακοποίηση είναι ανήθικη, η στέρηση των ελευθεριών είναι ανήθικη, η δολοφονία είναι ανήθικη. Όλα αυτά είναι ανήθικα καθώς αποτελούν ασέβεια προς τη ζωή. Δεν είναι λογικό λοιπόν να θεωρείς τη γεύση σου πολυτιμότερο αγαθό από την ίδια τη ζωή. Δε μπορεί να δικαιολογείς το βασανισμό και τη σφαγή ενός όντος για χάρη της γεύσης σου. Είναι κάτι που εναντιώνεται σε κάθε ηθική αρχή.

Επιπλέον, η πρόταση «είμαστε ανώτεροι, συνεπώς μπορούμε να σκοτώνουμε άλλα πλάσματα» είναι παράλογη και ανήθικη. Καταρχήν, γιατί συνδέουμε τη λέξη «ανωτερότητα» με τη λέξη «σκοτώνω»; Όποιος είναι «ανώτερος» σκοτώνει; Δηλαδή όποιος είναι κατώτερος τι κάνει; Μιλάει για ειρήνη;

Είναι παράλογο η λέξη «ανώτερος» να χαρακτηρίζει κάποιον που υποστηρίζει τη βία έναντι «κατώτερων όντων». Είναι παράλογο η λέξη «ανώτερος» να έχει σχέση με τη βία. Γιατί όποιος είναι ανώτερος να σκοτώνει ανυπεράσπιστα πλάσματα αντί να τα προστατεύει; Είναι εξαιρετικά ανήθικο να χρησιμοποιείς την περίσσια ευφυΐα σου για να γεμίζεις τον κόσμο αίμα, βία, πόνο και θάνατο. Είναι ανήθικο και θλιβερό που ένα «ανώτερο» και εξυπνότερο ον, έχει αιματοκυλήσει τον κόσμο.

Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο κάνε κλικ εδώ και μοιράσου το με τους φίλους σου!