Τα τελευταία χρόνια πολλοί άνθρωποι στρέφονται προς τη χορτοφαγία. Τόσο για λόγους υγείας, όσο και για λόγους ηθικούς, προκειμένου να σταματήσει ή έστω να ελαττωθεί η βία προς τα ζώα. Και ενώ λοιπόν δε διαφωνεί κανείς πως το να ελαττώνεις ή να εξαφανίζεις τη βία προς τα ζώα είναι κάτι το ηθικό, το θεμιτό, το καλό και το όμορφο, παρ’ όλα αυτά οι βίγκαν και γενικότερα οι χορτοφάγοι, αποτελούν αντικείμενα χλευασμού και δέκτες μίσους.

Ας αναλογιστούμε λίγο αυτό που μόλις γράψαμε: οι άνθρωποι οι οποίοι είναι κατά της κακοποίησης των ζώων, κατά της βίας προς τα ζώα και κατά της σφαγής τους, γίνονται αντικείμενα χλευασμού και δέκτες μίσους από τους συνανθρώπους τους. Και ταυτόχρονα, οι άνθρωποι που χλευάζουν τους βίγκαν ή τους βρίζουν χυδαία, είναι οι ίδιοι που αν τους ρωτήσεις θα σου πουν ότι και αυτοί είναι κατά της κακοποίησης των ζώων.

Άρα, με αυτές τις 2 προτάσεις ως δεδομένες, συμπεραίνουμε πως είτε ζούμε σε έναν τρελό κόσμο σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων όπου το παράλογο είναι φυσιολογικό και καθημερινό, είτε συμβαίνει κάτι άλλο και οι άνθρωποι αυτοί ενώ φαινομενικά συμφωνούν μαζί μας σχετικά με την κακοποίηση των ζώων, ταυτοχρόνως νιώθουν την ανάγκη να μας μισήσουν και να μας ειρωνευτούν.

Ας δούμε μερικούς λοιπόν λόγους για τους οποίους ενδέχεται να συμβαίνει αυτό το περίεργο, αντιφατικό φαινόμενο.

1)    Κανείς δε θέλει να αισθάνεται ανήθικος ή ένοχος.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ας μιλήσουμε ανοιχτά. Αν ο κόσμος θεωρούσε τους βίγκαν τρελούς, δε θα ασχολούταν μαζί τους σε τέτοιο βαθμό. Ασχολείται κανείς με τέτοια ένταση, ενέργεια αλλά και μίσος με τους «Flat Earthers» (όσους πιστεύουν ότι η Γη είναι επίπεδη); Ίσως μεμονωμένα να υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις ανθρώπων που για κάποιο λόγο τρέφουν μίσος για τους «Flat Earthers», αλλά η πλειονότητα των ανθρώπων δε θα κάτσει να ασχοληθεί και να κάνει αντίλογο.

Στην περίπτωση των βίγκαν όμως, οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να ασχοληθούν μαζί τους και να τους αποδείξουν ότι έχουν άδικο. Δεν είναι λίγες και οι περιπτώσεις εκείνων που θέλουν να διακωμωδήσουν την κατάσταση με τα ζώα και «τρολάρουν» με διάφορους τρόπους τις ηθικές αρχές των βίγκαν. Τέλος, κάποιοι φτάνουν στο σημείο να αισθάνονται μίσος για τους ανθρώπους αυτούς, παρουσιάζοντας ως δικαιολογία το γεγονός πως οι βίγκαν είναι «πιεστικοί, σπαστικοί, αδιάκριτοι», κλπ.

Ο πραγματικός λόγος όμως που υπάρχει αυτές οι αντιδράσεις από τους γύρω μας είναι η «ανάγκη για άμυνα». Όταν ενημερώνεις τους άλλους πως το να τρως κρέας δεν είναι απαραίτητο, τότε έχουν δύο επιλογές. Ή να σταματήσουν αυτή τη λανθασμένη διατροφική συνήθεια ή να τη συνεχίσουν γνωρίζοντας όμως πλέον πως κάνουν κάτι άσχημο.

Υπάρχει όμως φυσιολογικός άνθρωπος που να θέλει να αισθάνεται ένοχος ή ανήθικος για κάτι που θα μπορούσε πολύ απλά να μην κάνει; Η απάντηση προφανώς και είναι όχι.

Τι πρέπει να κάνει λοιπόν ο άνθρωπος αυτός απέναντι σε μια ομάδα ατόμων που εμμέσως τον παρουσιάζουν συμμέτοχο μιας φρικτής πράξης;

Μα φυσικά

α) να διαφωνεί μαζί τους ακόμα και με παράλογα επιχειρήματα, ώστε να κάνει ξεκάθαρο το γεγονός πως «δε συμφωνεί μαζί τους και έχει ενστάσεις»

β) να τους ειρωνεύεται, ώστε να δείξει πως οι βίγκαν είναι για γέλια, έτσι ώστε να κρύψει, μέσα από τη διακωμώδηση της κατάστασης την ασχήμια που κρύβεται πίσω από τη διατροφική του συνήθεια και

γ) να τους μισήσει και να γίνει ορκισμένος εχθρός τους. Με έναν πολέμιό σου άλλωστε δε μπορείς να έχεις ίδιες συνήθειες.

Εν συντομία: Εφόσον κάποιος δε θέλει να σταματήσει μία άσχημη και χωρίς ουσιαστικό λόγο συνήθεια, είναι αναγκασμένος να «αμυνθεί» της ηθικής του και να δικαιολογήσει τις πράξεις του. Κανείς δε θέλει να αισθάνεται ένοχος.

2)    Σε κανέναν δεν αρέσει να σκέφτεται πως ο άλλος κάνει κάτι καλύτερα

Ακούγεται απλό και ανώριμο, αλλά οι άνθρωποι έχουν την τάση να απαξιώνουν αυτούς που κάνουν μία καλή πράξη. Είτε πρόκειται για βοήθεια σε άστεγους, είτε για τάισμα αδέσποτων ζώων, είτε ακόμη και το πιο απλό… ανακύκλωση! Οι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να απαξιώσουν τις πράξεις σου ή να τις παρουσιάσουν ως ανούσιες: «σιγά, και τι έγινε;».

Το ίδιο ισχύει και με τους βίγκαν. Οι γύρω τους γνωρίζουν πως κάνουν το καλύτερο δυνατό που μπορούν για να μη σκοτώνονται ζώα. Και αυτήν την πράξη θέλουν να την απαξιώσουν: «Με τους ανθρώπους όμως δεν ασχολείστε!».

Μα και σε εκείνους που ασχολούνται με τους ανθρώπους (αν και οι βίγκαν ασχολούνται εξίσου), πάλι κάτι θα βρουν να πουν. Κατά βάθος, αυτό που τους ενοχλεί είναι η δική τους αδράνεια και προσπαθούν να τη δικαιολογήσουν υπονομεύοντας την όποια καλή πράξη των άλλων.

3)    Τα βάζεις με το φαγητό τους

Το φαγητό είναι για πολλούς μία από τις μεγαλύτερες ηδονές. Λόγω κακής ενημέρωσης και στερεοτύπων, θεωρούν πως άπαξ και γίνουν βίγκαν θα δεχθούν φοβερές στερήσεις στη γεύση τους,

Προφανώς, το επιχείρημα «τρώω ζώα παρόλο που δεν είναι απαραίτητο, επειδή βαριέμαι να βρω εξίσου νόστιμα φαγητά ή επειδή νομίζω ότι μόνο τα πιάτα με κρέας είναι γευστικά», ακούγεται εντελώς ανήθικο, καθώς η ζωή ως αγαθό δε μπορεί να συγκριθεί με την προσωρινή απόλαυση ενός γεύματος.

Οπότε πρέπει να βρουν άλλα «επιχειρήματα» και «λόγους» για να εναντιωθούν στον «αγενή που πάει να τους στερήσει αυτή την απόλαυση».

Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο κάνε κλικ εδώ και μοιράσου το με τους φίλους σου!