Σίγουρα θα θέλαμε όλοι οι άνθρωποι να γίνουν βίγκαν. Δυστυχώς, μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι του πληθυσμού υιοθετεί το βιγκανισμό. Ωστόσο, δε βοηθάει να παραπονιόμαστε για αυτήν την κατάσταση ή να αποκαλούμε εγωιστές, αδιάφορους ή υποκριτές όσους δε γίνονται βίγκαν.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς από τη μεριά μας είναι να βοηθήσουμε τους γύρω μας να κάνουν τη μετάβαση. Να τους παρακινούμε, να τους στηρίζουμε, να τους επιβραβεύουμε για τις προσπάθειές τους, να τους δίνουμε ώθηση αν χρειαστεί.
Μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό ανθρώπων είναι διατεθειμένο να παλέψει και να ξεπεράσει τα εμπόδια προκειμένου να γίνει βίγκαν. Οι περισσότεροι άνθρωποι ΔΕΝ είναι διατεθειμένοι να κάνουν θυσίες, να αλλάξουν τρόπο ζωής και να ξεβολευτούν ακόμη και αν πρόκειται για καλό σκοπό.
Παραδείγματος χάρη, όλοι πιστεύουμε ότι το να προσφέρεις αίμα για τους συνανθρώπους σου οι οποίοι το έχουν ανάγκη είναι κάτι το εξαιρετικά καλό. Πόσοι όμως είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν χρόνο, να πάνε στο μέρος όπου γίνεται εθελοντική αιμοδοσία, να περιμένουν τη σειρά τους, να δώσουν αίμα και γενικότερα να «αντιμετωπίσουν» όλη αυτή τη διαδικασία; Ίσως αρκετοί, ίσως λίγοι, πάντως σίγουρα όχι οι περισσότεροι.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στην περίπτωση των ζώων. Όλοι πιστεύουν ότι η κακοποίηση των ζώων είναι πολύ κακό πράγμα και πρέπει να σταματήσει. Πολλοί μάλιστα θα σε επιβραβεύσουν που σταμάτησες να τρως ζώα («μαγκιά σου» θα σου πουν). Πόσοι όμως θα σε ακολουθήσουν και θα κάνουν το ίδιο;
Ο δρόμος προς το βιγκανισμό είναι ανηφορικός. Είναι μία μεγάλη ανηφόρα που λίγοι είναι διατεθειμένοι να ανεβούν. Αυτό λοιπόν που πρέπει να κάνουν οι βίγκαν ακτιβιστές είναι να κάνουν περισσότερους ανθρώπους πρόθυμους να περπατήσουν όλη αυτήν την ανηφόρα. Την ανηφόρα που θα τους οδηγήσει στην κορυφή όπου βρίσκεται ο βιγκανισμός.
Και πώς θα καταφέρουν οι βίγκαν ακτιβιστές να «σπρώξουν» τους ανθρώπους προς αυτήν την κατεύθυνση; Η απάντηση είναι: με παρακίνηση.
Θέλουμε να πιστεύουμε πως οι περισσότεροι άνθρωποι νοιάζονται πραγματικά για τον πόνο που αισθάνονται τα ζώα. Νοιάζονται για την κακοποίηση που υφίστανται και για την αφαίρεση της ζωής τους. Δεν είναι κάτι που τους περνάει αδιάφορο. Απλά δε νοιάζονται τόσο για να δραστηριοποιηθούν, να ψαχτούν και να αλλάξουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως αυτοί οι άνθρωποι δε μπορούν να γίνουν βίγκαν.
Οπότε, προκείμενου να ενισχύσουμε την παρακίνηση των ανθρώπων γύρω μας για να γίνουν βίγκαν, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να… τους κάνουμε την ανηφόρα τους πιο εύκολη! Το να κάνουμε αυτό τους το δρόμο πιο βατό και πιο εύκολο, σημαίνει να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον όπου το να είσαι βίγκαν είναι παιχνιδάκι. Θα πρέπει να υπάρχουν αμέτρητες βίγκαν επιλογές, σε σημείο που το να διαλέξεις τη «ζωική επιλογή» να είναι και η χειρότερη επιλογή.
Όσο πιο φιλικό προς το βίγκαν τρόπο ζωής είναι το περιβάλλον, τόσο πιο εύκολα θα γίνει κάποιος βίγκαν. Αυτό προϋποθέτει αφθονία βίγκαν επιλογών, συνεχή ενημέρωση, ευκολία στο να βρεις βίγκαν προϊόντα αλλά και επιβράβευση ακόμη και για το πιο μικρό βήμα που πραγματοποιεί κάποιος.
Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι κάποιοι άνθρωποι θα γίνουν βίγκαν ΜΟΝΟ όταν δεν υπάρχει πια ανηφόρα, αλλά ένας ευθύς και βατός δρόμος. Μάλιστα κάποιοι άνθρωποι θα χρειαστούν ο δρόμος τους να είναι κατηφορικός κιόλας. Το ότι πρέπει να κάνουμε τα πράγματα απίστευτα εύκολα για κάποιους προκειμένου αυτοί να σταματήσουν να συμμετέχουν στη σφαγή των ζώων ακούγεται αποθαρρυντικό, απογοητευτικό και μη ελπιδοφόρο για την ανθρωπότητα και τον κόσμο που ζούμε.
Είναι όμως μία πραγματικότητα που πρέπει να αποδεχθούμε και να προχωρήσουμε.
Η λύση δεν είναι λοιπόν να τα βάζουμε με εκείνους που δεν έχουν τις ίδιες ευαισθησίες με εμάς στον ίδιο βαθμό με εμάς. Ούτε να τα βάζουμε με την ανθρωπότητα και το είδος μας. Αυτό απλά θα κάνει την ανηφόρα των άλλων ακόμη μεγαλύτερη.
Η λύση είναι μία: Δούλεψε πάνω στην παρακίνηση και στο να κάνεις τον κόσμο πιο εύκολο για έναν υποψήφιο βίγκαν.
Πηγή: https://veganstrategist.
Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο κάνε κλικ εδώ και μοιράσου το με τους φίλους σου! 
