Οι βίγκαν συχνά κατηγορούνται ότι «αναγκάζουν» τα παιδιά τους να απέχουν από την κατανάλωση κρέατος και τους «επιβάλλουν» τη δική τους διατροφή. Η συνηθέστερη οπτική του θέματος είναι πως, ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις τους, οι γονείς δεν θα έπρεπε να υποχρεώνουν τα παιδιά να υιοθετούν τις απόψεις τους, αλλά, αντίθετα, να τους δίνουν την ελευθερία να επιλέξουν τα ίδια αν θέλουν να γίνουν βίγκαν ή όχι.
Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, το ζήτημα παίρνει τρομακτικές διαστάσεις, με διάφορα πρωτοσέλιδα ανά τον κόσμο να δημοσιεύουν άρθρα με τίτλους όπως “Είναι κακοποίηση να θέτεις τα παιδιά σε μια βίγκαν διατροφή” ή “Μπορούν οι βίγκαν να είναι πάντοτε καλοί γονείς;”. Θυμηθείτε μια πρόσφατη είδηση για ένα υποσιτισμένο παιδί, στο Ηνωμένο Βασίλειο, που απομακρύνθηκε από τους γονείς του∙ μια θλιβερή υπόθεση, φυσικά, η οποία όμως κέρδισε το ενδιαφέρον του Τύπου επειδή το παιδί ήταν βίγκαν (παρόλο που ο υποσιτισμός πλήττει πάνω από 3 εκατομμύρια ανθρώπους στο Ηνωμένο Βασίλειο).
Η βίγκαν διατροφή είναι κατάλληλη για οποιονδήποτε, οποιασδήποτε ηλικίας —αυτή άλλωστε είναι και η θέση όλων των παγκόσμιων οργανισμών υγείας. Βίγκαν ή όχι, όλοι οι γονείς οφείλουν να φροντίζουν ώστε τα παιδιά τους να έχουν τη σωστή διατροφή. Αλλά, δεδομένου ότι τα μωρά και τα παιδιά μπορούν να πάρουν ό,τι χρειάζονται από μια βίγκαν διατροφή, είναι απορίας άξιον γιατί αυτό προκαλεί τέτοιον φόβο και θυμό.
Μαθαίνουμε στα παιδιά να αγαπούν τα ζώα, να τα φροντίζουν και να τα προστατεύουν. Σχεδόν σε όλα τα εικονογραφημένα βιβλία, στα παραμύθια, σε τηλεοπτικές εκπομπές, στις ταινίες της Disney, τα ζώα είναι κεντρικοί ήρωες και τα παιδιά ενθαρρύνονται να συναισθάνονται μαζί τους. Όταν τα παιδιά τρέφονται ταυτόχρονα με κρέας και άλλα προϊόντα που λαμβάνονται από ζώα, αυτό στέλνει ένα πολύ συγκεχυμένο μήνυμα.
Τα παιδιά συχνά αναστατώνονται όταν ανακαλύπτουν ότι το κρέας στο πιάτο τους προέρχεται από τα ζώα που έχουν διδαχθεί να αγαπούν. Ποιος μπορεί να τα κατηγορήσει για αυτό; Μέχρι εκείνη την ηλικία, τα παιδιά καταλαβαίνουν ήδη ότι τα ζώα μπορούν να αισθάνονται πόνο και αγωνία, πως έχουν επιθυμίες και συναισθήματα και δεν θέλουν να πεθάνουν —όπως και αυτά τα ίδια.
Κατόπιν, τα παιδιά προετοιμάζονται να δουν το κρέας ως τρόφιμο, και να ξεχάσουν ότι ήταν κάποτε μέρος ενός ζωντανού πλάσματος. Οι περισσότεροι γονείς δεν αναφέρουν στα παιδιά τους πώς σκοτώνονται τα ζώα, προφανώς επειδή η αλήθεια θεωρείται ακατάλληλη για να την εξηγήσουμε σε μικρά παιδιά. Αλλά αν αυτή η αλήθεια είναι τόσο αποκρουστική και ακατάλληλη, σίγουρα θα πρέπει να σταματήσουμε να την υποστηρίζουμε αντί να την κρύβουμε.
Κάθε παιδί, άλλωστε, μπορεί να επιλέξει να αλλάξει τη διατροφή του όταν μεγαλώσει. Για τους βίγκαν γονείς, η διατροφή δεν είναι θέμα συνήθειας αλλά συμπόνοιας. Αντί να διδάσκουν τα παιδιά να αγαπούν τις γάτες και τα σκυλιά και να τρώνε αγελάδες και χοίρους, επιλέγουν να τους διδάσκουν να φροντίζουν και να εκτιμούν τη ζωή όλων των ζώων, ανεξαιρέτως.
Η βίγκαν διατροφή συχνά περιγράφεται ως αμφιλεγόμενη ή ακραία. Αλλά αν γνωρίζουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε υγιείς και ευτυχισμένοι χωρίς να σκοτώνουμε ζώα, πού ακριβώς είναι η ακρότητα αυτής της επιλογής;
Για του λόγου το αληθές, παρουσιάζουμε τη θέση της 22χρονης Sarina Farb, που είναι βίγκαν όλη της τη ζωή και ανατράφηκε από βίγκαν γονείς.
«Ως βίγκαν 22 ετών, που οι γονείς μού “επέβαλαν τις απόψεις τους” όταν ήμουν παιδί, νομίζω πως έχω πολλά να πω για το θέμα.
Η ιδέα ότι οι γονείς δεν πρέπει να “επιβάλλουν” τις δεοντολογικές και ηθικές τους πεποιθήσεις στα παιδιά είναι γελοία, επειδή η κοινωνία δεν είναι ουδέτερη από άποψη αξιών. Η θεωρία ότι τα παιδιά θα πρέπει να αφήνονται ελεύθερα να επιλέξουν αν θέλουν να γίνουν βίγκαν ή όχι, στην ουσία υπονοεί ότι ο βιγκανισμός υποστηρίζει παράλογες αξίες, τις οποίες στηρίζει μέσω της προπαγάνδας. Έτσι, ο “μη-βιγκανισμός” ισοδυναμεί με το “φυσιολογικό”.
Μεγάλες εταιρείες, βιομηχανίες και διαφημιστικές κατασκευάζουν αυτό το “φυσιολογικό”, που δεν είναι αξιακά ουδέτερο, και το προωθούν καθημερινά. Τηλεοπτικές διαφημίσεις για cheeseburgers, ταμπέλες στους δρόμους για ζωολογικούς κήπους, διαφημίσεις για γάλα στα περιοδικά και στα κυλικεία των σχολείων —όλα μεταδίδουν το μήνυμα πως τα ζώα είναι αντικείμενα και εμπορεύματα, προς τέρψη και χρησιμοθηρία.
Όπως ακριβώς κάποιος ενστερνίζεται την άποψη ότι ο ρατσισμός είναι κακός και ότι δεν πρέπει να διακρίνουμε ή να εκμεταλλευόμαστε άλλους ανθρώπους με βάση το χρώμα του δέρματός τους, οι βίγκαν απορρίπτουν την αντίληψη ότι τα ζώα είναι ανθρώπινη ιδιοκτησία και, συνεπώς, μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε ή να τα εκμεταλλευόμαστε, απλώς και μόνο επειδή ανήκουν σε άλλο, πιθανώς υποδεέστερο, είδος.
Η ιδέα λοιπόν ότι οι γονείς μπορούν να αφήσουν τα παιδιά τους να επιλέξουν αν θέλουν να γίνουν βίγκαν, είναι παρόμοια με το σκεπτικό ότι τα παιδιά πρέπει να διαλέξουν αν θέλουν να είναι αντι-ρατσιστές, χωρίς να τους δοθεί εκπαίδευση σχετικά με το τί είναι ο ρατσισμός και γιατί είναι απεχθής. Αν οι γονείς δεν “επιβάλουν” (λέξη που χυδαία χρησιμοποιείται στη θέση του “εκπαιδεύσουν”) τις βίγκαν ηθικές αξίες στα παιδιά τους, τότε η κοινωνία δεν θα διστάσει να “επιβάλει” σε αυτά τις συνήθεις αξίες του Δυτικού τρόπου ζωής.
Χωρίς τη νουθεσία των γονέων, που θα προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν τις επιταγές της κοινωνίας, στο παιδί δεν πρόκειται καν να δοθεί η επιλογή του βιγκανισμού, και τα παιδιά θα γίνουν απλώς θύματα της επιρροής και της άποψης των βιομηχανιών.
Ως βίγκαν παιδί, καθώς μεγάλωνα, πολλοί φίλοι μου με ρωτούσαν “δεν θέλεις να ξέρεις τί γεύση έχει το τυρί;” ή “σκέφτηκες ποτέ να δαγκώσεις μια μπουκιά κρέας όταν λείπουν οι γονείς σου;”’. Και μπορώ να πω με απόλυτη ειλικρίνεια πως όχι, ποτέ στη ζωή μου δεν πλησίασα καν στο να βάλω στο στόμα μου σάρκα ή εκκρίσεις ζώων. Κάθε φορά που δεχόμουν τέτοιες ερωτήσεις, αισθανόμουν ότι ζω σε ένα παράλληλο, διαφορετικό σύμπαν από τους φίλους μου.
Από τις αναμνήσεις που έχω ως παιδί, οι γονείς μου δεν με μεγάλωσαν απλώς με μια βίγκαν διατροφή. Αντιθέτως, είχαν καταστρώσει ένα σχέδιο, που να συνάδει με την ηλικία μου, ώστε να καταλάβω τί είναι ο βιγκανισμός και γιατί είμαστε βίγκαν. Όταν ήμουν πολύ μικρή, η προσέγγιση ήταν απλή, με σχόλια όπως “δεν τρώμε ζώα επειδή πονάνε” ή “δεν πίνουμε γάλα αγελάδας γιατί αυτό είναι για τα μοσχαράκια της”.
Καθώς μεγάλωνα, οι εξηγήσεις γίνονταν πιο σαφείς και μπορούσαμε να κάνουμε σαν οικογένεια συζητήσεις σχετικά με τον βιγκανισμό. Ταυτόχρονα με τις δικές μας συζητήσεις, αναφερόμασταν στο καθήκον μας να μιλάμε για την αδικία και τα προβλήματα στους άλλους —τα οποία όλοι μας γνωρίζουμε. Σε ηλικία περίπου 8 ετών, με τις γνώσεις μου σχετικά με την εκμετάλλευση των ζώων και τις αξίες της οικογένειάς μου, ένιωσα υποχρεωμένη να μοιραστώ την αλήθεια μου με φίλους και γνωστούς μου. Το ίδιο συνεχίζω να κάνω μέχρι σήμερα.
Το να ανατραφώ ως βίγκαν είναι για μένα η μεγαλύτερη ευλογία που θα μπορούσα να ζητήσω. Όχι μόνο επειδή μου προσέφερε ψυχική ηρεμία το να ξέρω ότι ποτέ μου δεν προκάλεσα σκοπίμως κακό σε ζώο, αλλά επειδή με έκανε να δω ολόκληρο τον κόσμο διαφορετικά. Με δίδαξε επίσης να σκέφτομαι κριτικά και να μπορώ να βλέπω πίσω από την προπαγάνδα που υποστηρίζει ότι είναι λογικό να χρησιμοποιούμε τα ζώα.
Έτσι λοιπόν, ως κάποια που της “επιβλήθη ο βιγκανισμός”, θέλετε να ξέρετε τί σκέφτομαι για τους γονείς που κάνουν το ίδιο στα παιδιά τους; Σκέφτομαι ότι δεν έχει καμία διαφορά από τους γονείς που “επιβάλλουν” στα παιδιά τους να μην είναι ρατσιστές ή σεξιστές. Κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει ότι οι γονείς πάντοτε μεγαλώνουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις δικές τους αξίες. Οι χριστιανοί γονείς συνήθως μεγαλώνουν παιδιά χριστιανούς και οι ρατσιστές γονείς συνήθως μεγαλώνουν παιδιά ρατσιστές.
Ακόμη και διάφορα χόμπι ή ασχολίες του πατέρα ή της μητέρας, όπως για παράδειγμα το ποδόσφαιρο, πολύ συχνά μεταδίδονται στα παιδιά. Επομένως, η θεωρία ότι τα βίγκαν παιδιά βρίσκονται υπό καταναγκασμό, είναι εξ ολοκλήρου γελοία. Θα έλεγα μάλιστα ότι οι βίγκαν γονείς είναι πιο δίκαιοι και πιο ειλικρινείς προς τα παιδιά τους σε σχέση με τους μη-βίγκαν.
Αντί να τους διδάσκουν παράλογα και οξύμωρα πράγματα —πρέπει να αγαπάμε τα ζώα, αλλά φάε παιδί μου τα μπιφτέκια σου— τους λένε την αλήθεια. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Τα παιδιά δικαιούνται να γνωρίζουν ότι δεν τρώνε “κρέας” αλλά ζώα. Ζωντανά, αισθανόμενα, έξυπνα πλάσματα που τα σκοτώνουμε και τα τρώμε.
Πηγές:
http://www.ecorazzi.com/2016/09/07/my-parents-forced-veganism-on-me/
http://siniparksi.blogspot.gr/2016/09/blog-post_27.html
Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο κάνε κλικ εδώ και μοιράσου το με τους φίλους σου! 
