Η σημερινή αντίληψη σχετικά με την παιδική ηλικία διαμορφώθηκε πρόσφατα. Στους περισσότερους πολιτισμούς και κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας, τα άτομα που σήμερα αναφέρονται ως «παιδιά» είχαν το δικαίωμα να παντρεύονται, να υπηρετούν στον στρατό και ακόμη και κυβερνούν ένα κράτος.

Αυτό αντικατοπτρίζεται σε τελετές όπως οι γιορτές του Barmitzvah που τελούνται ακόμα και σήμερα από όσους ακολουθούν την Παλαιά Διαθήκη, αν και ο πραγματικός σκοπός αυτών των εκδηλώσεων δεν είναι τόσο ξεκάθαρος στη σημερινή κοινωνία. Στην Ιουδαίο-Χριστιανική κουλτούρα, τα αγόρια θεωρούνταν πλήρως ενηλικιωμένα με όλα τα σχετικά δικαιώματα και τις ευθύνες από την ηλικία των δεκατριών ετών.

Σήμερα, ακόμη και σε άτομα πολύ μεγαλύτερα των δεκατριών δεν επιτρέπεται να κατέχουν ιδιοκτησία, να κάνουν νομικά συμφωνητικά, ή να έχουν οποιοδήποτε σημαντικό μερίδιο απόφασης σχετικά με το πώς θα ζήσουν την ζωή τους. Αντ’ αυτού, βρίσκονται ολοκληρωτικά στο σχεδόν αυθαίρετο έλεος των γονιών τους ή των νόμιμων κηδεμόνων τους.

Η κατάσταση είναι παρόμοια με το κατώτερο νομικό καθεστώς στο οποία βρίσκονταν οι γυναίκες σε σχέση με τους συζύγους τους πριν από μόλις λίγες γενιές. Ουσιαστικά, είναι μια μορφή δουλείας, αν και κάτω από την υποτιθέμενη πεποίθηση πως αυτό είναι προς όφελος αυτών που είναι σκλαβωμένοι.

Οι γυναίκες απέκτησαν δικαίωμα ψήφου στις Ηνωμένες Πολιτείες μόλις το 1920. Πριν από αυτό, θεωρούνταν εξωφρενικό να θεωρηθούν αυτά τα «παράλογα πλάσματα» άξια εμπιστοσύνης ώστε να έχουν λόγο στην διακυβέρνηση του τόπου.

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα θεωρούν πως τα παιδιά δεν είναι διανοητικά ή συναισθηματικά ικανά να ενεργήσουν ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας. Αυτή η άποψη αντικατοπτρίζεται στην γλώσσα μας όταν λέμε μεταξύ μας να αρχίσουμε να «συμπεριφερόμαστε σαν ενήλικες».

Ωστόσο, ας αναλογιστούμε ότι η «τυπική συμπεριφορά ενήλικα» είναι να λύνουμε τις διαφορές μας μέσα από στρατιωτικές αντιπαραθέσεις και κακόβουλες μηνύσεις. Τίποτα μέσα στην καθημερινή μας συμπεριφορά δεν είναι με κανένα τρόπο ανώτερο από την συμπεριφορά εκείνων τους οποίους αποκαλούμε «παιδιά».

Ο ίδιος ο ορισμός του τι σημαίνει να είσαι «ενήλικας» έχει παραμορφωθεί από την κοινωνία μας. Όταν αναφερόμαστε σε ένα «ενήλικο άλογο», ή ένα «ενήλικο σκυλί», η λέξη «ενήλικο» αναφέρεται στην αναπαραγωγική ωριμότητα, να μπορεί να δημιουργεί απογόνους. Αντίθετα, ο νομικός ορισμός της κοινωνίας μας βασίζεται σε μια αυθαίρετη ηλικιακή οριοθέτηση, πολύ μετά τη βιολογική ενηλικίωση.

Όμως ούτε η βιολογική, ούτε και η νομική ενηλικίωση είναι προαπαιτούμενα για την διανοητική ή συναισθηματική ωριμότητα. Ούτε και την εγγυώνται. Κάποιοι άνθρωποι είναι ικανοί να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις από την ηλικία των επτά. Άλλοι δεν μπορούν να διαχειριστούν την ίδια τους την ζωή ούτε μετά την ηλικία των τριάντα.

Ακριβώς όπως ο ρατσισμός είναι απαράδεκτος, είναι επίσης απαράδεκτο να χρησιμοποιούμε αυθαίρετες ηλικιακές γραμμές οριοθέτησης για να αποφασίζουμε ποιος θα έχει ποια δικαιώματα.

Αναλογιστείτε, για παράδειγμα, το δικαίωμα του να οδηγείς αυτοκίνητο. Προφανώς χρειαζόμαστε τεστ για να καθορίσουμε ποιος μπορεί να φέρει εις πέρας αυτό το έργο και να ανταποκριθεί στην ευθύνη. Παρόλα αυτά, για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να ισχύουν τα ίδια τεστ σε όλους τους ανθρώπους, άσχετα με τη φυλή, το φύλο και την ηλικία τους.

Αν κάποιος περάσει με επιτυχία τις γραπτές εξετάσεις και το τέστ «πάνω στο τιμόνι», τότε δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία να αρνηθούμε το δίπλωμα οδήγησης απλά επειδή ο αιτών είναι πολύ νέος.

Η ίδια αρχή μπορεί να εφαρμοστεί σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής. Φυσικά και υπάρχουν περιορισμοί. Για παράδειγμα, τα νεογέννητα μωρά δεν είναι ικανά να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις. Σίγουρα όμως, η χρονική στιγμή κατά την οποία δίνονται στους ανθρώπους διάφορα δικαιώματα κι ευθύνες πρέπει να αποφασίζεται από δίκαια κι αντικειμενικά τεστ και όχι από μια αυθαίρετη ηλικιακή οριοθέτηση.

Αν ένα πεντάχρονο παιδί που γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να περάσει το ίδιο τεστ που δίνουν οι μετανάστες για να πάρουν την υπηκοότητα, τότε θα πρέπει να δοθεί σ’ αυτό το παιδί το δικαίωμα να ψηφίζει ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι Αμερικανοί. Αν ένα εξάχρονο παιδί μπορεί να περάσει ένα τεστ που να δείχνει πως αντιλαμβάνεται όλες τις συνέπειες των επιλογών του, τότε θα πρέπει να μπορεί να αποφασίζει με ποιον θα ζήσει και πού θα πάει σχολείο.

Αν ένα επτάχρονο παιδί μπορεί να περάσει ένα τεστ που να αποδεικνύει πως έχει τo διανοητικό σθένος να παίρνει τις δικές του αποφάσεις στην ζωή, τότε θα πρέπει να του δοθεί το δικαίωμα να καθορίζει την πορεία του.

Αν και δεν θα έπρεπε να επιβληθεί σε κανένα παιδί να δώσει αυτά τα τεστ ενάντια στην θέλησή του, αυτά τα τεστ θα πρέπει να είναι πάντοτε διαθέσιμα σε οποιοδήποτε παιδί θελήσει να τα δώσει.

Φυσικά, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αμφιβάλλουν πως οποιοδήποτε παιδί τόσο μικρό μπορεί να περάσει τέτοια τεστ. Παρόλα αυτά, δεν είναι αυτό το θέμα. Ακόμη κι αν πιστεύαμε πως κανένα παιδί δεν πρόκειται να περάσει ποτέ αυτά τα τεστ, δεν θα έπρεπε να τους αρνηθούμε το δικαίωμα να «δώσουν το τεστ» απλά και μόνο επειδή είναι πολύ μικρά.

Αν οι υποθέσεις μας είναι σωστές και κανένα παιδί δεν περάσει ποτέ αυτά τα τεστ, τότε κανένα παιδί δεν θα έχει κερδίσει αυτές τις ελευθερίες. Αν περάσει το τεστ έναπαιδί στο εκατομμύριο, τότε τίποτα δεν θα έχει αλλάξει για το άλλο 99% των παιδιών που δεν πέρασαν, αλλά δεν θα πρέπει να περιορίσουμε τα δικαιώματα αυτού του ενός παιδιού που πέρασε απλά και μόνο εξαιτίας της πτωχής απόδοσης των συνομήλικων του.

Υπάρχει λόγος που είμαστε απρόθυμοι να επιτρέψουμε στα παιδιά να δείξουν την ικανότητά τους μέσω τέτοιων τεστ: ο φόβος πως θα τα καταφέρουν καλύτερα από μας. Πολλοί έφηβοι κάτω από την ηλικία των δεκάξι θα ήταν καλύτεροι οδηγοί από τους γονείς τους, πολλά μικρά παιδιά αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερο την διεθνή πολιτική από τους γονείς τους, και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, υπάρχουν πολλά επτάχρονα που θα έπαιρναν πολύ καλύτερες αποφάσεις στην ζωή από αυτές που παίρνουν πολλοί ενήλικες.

ΣτΜ: Σε αυτό το πνεύμα, αξίζει να προσθέσουμε ότι πολλά παιδιά και έφηβοι θα προστάτευαν τη φύση και την υγεία τους περισσότερο από ό,τι οι κρεατοφάγοι κηδεμόνες τους, επιλέγοντας μια vegan διατροφή.

Δυστυχώς τα παραδείγματα ενηλίκων που πνίγονται μάταια σε χρέη ζώντας πάνω από τις δυνατότητές τους, που καταστρέφουν την οικογενειακή τους ζωή με εξωσυζυγικές σχέσεις ή πετάνε τις καριέρες τους στα σκουπίδια εξαιτίας του προβλήματός τους με το αλκοόλ είναι πολλά. Παρόλα αυτά, η κοινωνία μας δίνει ακόμη και σε αυτούς τους τύπους ατόμων απόλυτη κυριαρχία πάνω στις ζωές των παιδιών τους, ακόμη και την στιγμή που αυτά τα παιδιά προφανώς θα ήταν πολύ πιο ικανά να χειριστούν τα θέματα της οικογένειάς τους απ’ ό. τι οι γονείς τους.

Συγκεκριμένα, τα παιδιά έχουν ένα πλεονέκτημα σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία από πολλές απόψεις. Είναι απείρως καλύτερα στο να μαθαίνουν νέες δεξιότητες και στην αναλυτική συλλογιστική. Επίσης τείνουν να είναι πολύ πιο δημιουργικά και ανοιχτόμυαλα. Αυτά τα χαρακτηριστικά φθίνουν καθώς οι άνθρωποι μεγαλώνουν. Αυτό φαίνεται και στην καθημερινότητα, όπου π.χ. συχνά οι γονείς ζητούν βοήθεια από τα παιδιά τους όταν μαθαίνουν να χειρίζονται τους υπολογιστές τους.

Το λυπηρό σχετικά με την τωρινή κατάσταση δεν είναι μονάχα πως ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού μας συστηματικά στερείται δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά και το γεγονός πως η κοινωνία μας στερείται την συνεισφορά αυτών των πολιτών που πιθανά έχουν να προσφέρουν και τα περισσότερα.

Eugene Khutoryansky

Μετάφραση: Κωνσταντίνα Πέγιου

Πηγη:http://ar.vegnews.org/children.html

Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο κάνε κλικ εδώ και μοιράσου το με τους φίλους σου!