Πολλοί άνθρωποι σχολιάζουν ότι είναι εξαιρετικό δύσκολο να είσαι βίγκαν. Ότι αφού αμέτρητα προϊόντα περιέχουν έστω και ίχνη ζωικών ουσιών, τελικά δεν μπορείς ποτέ να είσαι βίγκαν. Ισχύει όμως αυτό;

Στην πραγματικότητα αυτό που οφείλει να κάνει ένας βίγκαν είναι να προσπαθεί για το καλύτερο που μπορεί. Ανάλογα πάντα με τις δυνάμεις του, τις αντοχές του, το περιβάλλον του και τις συνθήκες στις οποίες βρίσκεται.

Εξάλλου, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να παραδεχτούμε ότι κανείς μας δεν είναι 100% βίγκαν — φερ’ ειπέιν με τους φόρους μας πληρώνουμε επιδοτήσεις σε σφαγεία, κτηνοτρόφους και τη βιομηχανία της γούνας.

Είναι πολύ εύκολο να πούμε μην τρώτε αυτό γιατί δεν είναι βίγκαν επειδή έχει μια ελάχιστη ποσότητα από κάτι ζωικό. Π.χ επειδή μια μαργαρίνη έχει ένα χιλιοστό του γραμμαρίου βιταμίνη D3 η οποία προέρχεται από μαλλί προβάτου. Ή επειδή ένα από τα πρόσθετα που υπάρχουν σε ένα προϊόν ενδέχεται να είναι ζωικής προέλευσης.

Αλλά έτσι ο περισσότερος κόσμος θα θεωρήσει ότι ο βιγκανισμός είναι μια άπιαστη κατάσταση και θα απογοητευτεί. Οπότε θεωρούμε πολύ πιο σημαντικό να αφαιρούνται από την καθημερινότητα όσα είναι κυρίως βασισμένα σε ζωικά: κρέατα, γαλακτοκομικά, δέρματα κλπ.

Από εκεί και πέρα, αν κάποιος μπορεί να τα αφαιρέσει πλήρως, ακόμη καλύτερα∙ εμείς αυτό κάνουμε άλλωστε. Οφείλουμε εφόσον υπάρχουν εναλλακτικές να τις προτιμάμε. Εντούτοις, δεν μπορούμε να συστήσουμε σε κάποιον που τώρα ξεκινάει και δεν έχει βρει ακόμη εναλλακτικές, να μην τρώει τίποτε, επειδή, παραδείγματος χάριν, μπορεί να προέρχεται από εργοστάσιο που παράγονται και γαλακτοκομικά.

Το πιθανότερο είναι πως θα νιώσει ότι τελικά οτιδήποτε και να κάνει είναι μάταιο και θα ξαναγυρίσει στην κατανάλωση κρέατος. Και αυτό είναι πολύ χειρότερο για τα ζώα.

Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο κάνε κλικ εδώ και μοιράσου το με τους φίλους σου!