Εντάξει! Να κατανοήσουμε πως δυσανασχετείς με την ιδέα να μη φας ποτέ ξανά κρέας και ζωικά παράγωγα. Είτε δε θέλεις να αφήσεις τον εαυτό σου να καταλάβει πως το κρέας δεν είναι απαραίτητο για την υγεία μας, είτε τα ζύγισες και κατέληξες στο συμπέρασμα πως η ζωή ενός πλάσματος αξίζει λιγότερα από τη γεύση σου.

Όμως, είναι δυνατόν κάποιος να φτάνεις στο σημείο να χλευάζεις ανθρώπους που απλά δε θέλουν να κακοποιούνται και να σφάζονται ζώα; Γιατί αυτό να αξίζει τη χλεύη σου; Ή μήπως κάποιοι επιλέγουν να χλευάσουν τους βίγκαν από αντίδραση;

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος έκανε μία ανάρτηση σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης, λέγοντας πως είναι κατά όσων κακοποιούν τους σκύλους και τις γάτες. Πιστεύετε ότι θα βρισκόντουσαν πολλοί να χλευάσουν τη συγκεκριμένη δημοσίευση; Πιστεύετε ότι θα ήταν αρκετοί αυτοί οι οποίοι θα εξέφραζαν αντίθετη άποψη (δηλαδή θα ήταν υπέρ της κακοποίησης ζώων;)

Η απάντηση είναι προφανώς: «Όχι!». Δυνατό, εκκωφαντικό, επιβλητικό και σίγουρο «όχι!». Μάλιστα όσοι εξέφραζαν διαφορετική άποψη ή τολμούσαν να ειρωνευτούν την άποψη ότι «δεν πρέπει να κακοποιούμε σκυλιά και γατιά», θα γινόντουσαν στόχοι μαζικών επιθέσεων στα σχόλια. Θεωρείται αδιανόητο, άλλωστε, κάποιος να μη συμφωνεί με τη «μη κακοποίηση των παραπάνω ζώων».

Τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά όταν μιλάμε για τους βίγκαν. Το να έχεις αντίθετη άποψη είναι το πλέον κλασικό και «φυσιολογικό», ενώ τα αστεία που σχετίζονται με τους βίγκαν είναι πάντα ευπρόσδεκτα.

Ενώ η ζωή του σκύλου ή της γάτας ευαισθητοποιεί τους πάντες στο μέγιστο βαθμό, η ζωή του αρνιού, του γουρουνιού ή της αγελάδας είναι τόσο ασήμαντη που όσοι τους δίνουν αξία ενδέχεται να γίνουν αντικείμενα χλευασμού. Αυτός που δίνει αξία στη ζωή του σκύλου είναι ένας φυσιολογικός, καλός και σωστός άνθρωπος. Αυτός όμως που δίνει αξία στη ζωή του γουρουνιού είναι παράλογος, γραφικός και γελοίος.

Αυτή η αντιφατική κατάσταση έχει δημιουργηθεί λόγω της ανάγκης ορισμένων ανθρώπων να απαξιώσουν το θέμα της αναίτιας σφαγής ώστε να μην αισθάνονται τύψεις. Με άλλα λόγια, αυτή η αντίφαση προκύπτει από την προσπάθεια των ανθρώπων να δικαιολογήσουν τις ενέργειές τους, ειδικά όταν πρόκειται για ενέργειες που εμπεριέχουν βία, κακοποίηση ή αφαίρεση ζωών.

Το φαινόμενο αυτό δεν παρατηρείται μόνο στο βιγκανισμό αλλά και σε άλλες περιπτώσεις. Προκειμένου κάποιος να στηρίξει τις επιλογές του ή τις ιδέες του, είναι ικανός να δικαιολογήσει πολέμους, βιασμούς, ενδοοικογενειακή βία, ρατσισμό, κλπ. «Έπρεπε να γίνει ο τάδε πόλεμος, γιατί απειλούμασταν από τρομοκρατικό χτύπημα». «Λογικό που βιάστηκε η τάδε γυναίκα, περπατούσε προκλητικά, ντυμένη πρόστυχα, οπότε ήταν σα να το ζητούσε». «Λογικό που χτυπούσε την κόρη του εφόσον δεν άκουγε και γυρνούσε αργά στο σπίτι». Μονίμως οι άνθρωποι ψάχνουν επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν λάθη αντί να ψάχνουν τρόπους να τα διορθώσουν.

Η χλεύη βέβαια είναι το πρώτο στάδιο. Χλευασμός, διάλογος, αποδοχή. Όσοι χλευάζουν λοιπόν τη σφαγή των ζώων, ουσιαστικά αμύνονται των επιλογών τους ενώ βρίσκονται ακόμη στο πρώτο στάδιο.

Σιγά σιγά όμως, θα περάσουν και στα επόμενα!

Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο κάνε κλικ εδώ και μοιράσου το με τους φίλους σου!