Εξετάζουμε κάποιες από τις κεντρικές ιδέες του βιβλίου της Dr. Carrie Freeman «Framing farming: Communication Strategies for Animal Rights.»
Αδικία
Θεωρώ ότι οι ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων θα πρέπει πρωτίστως να θέτουν προβληματισμούς για την αδικία και μετά για την βαναυσότητα στις κτηνοτροφικές μονάδες. Μια συζήτηση για την αδικία θα μπορούσε να επιφέρει αλλαγές, αφού μπορεί να κάνει τον κόσμο να αμφισβητήσει τον καρνισμό και να νοηματοδοτήσει πρακτικές της κτηνοτροφίας και της αλιείας ως μη αποδεκτές πρακτικές με βάση ότι τις είναι άδικες και εκμεταλλευτικές. Η επιχειρηματολογία της αδικίας θα μπορούσε να εμπλουτιστεί με τις αξίες σεβασμού για την ζωή των συναισθανόμενων ζώων και του σεβασμού της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας τους.
Ο ανθρώπινος πολιτισμός βασίζεται στη δικαιοσύνη και την απόδοσή της, ενώ προστατεύει τις ζωές και τα δικαιώματα άλλων υποκειμένων από άδικη σφαγή ή εκμετάλλευση. Σύμφωνα δε με την ηθική της φύσης, θα πρέπει να σεβόμαστε το δικαίωμα όλων των ζώων να ζουν ελεύθερα από κάθε μορφής εκμετάλλευση, αναγνωρίζοντας ότι στους φυσικούς κύκλους της ζωής υπάρχει κάποια βία (σαφώς και δεν παρεμβαίνουμε στην τροφική αλυσίδα και πώς το ένα ζώο τρώει το άλλο, ενώ θα γινόμασταν κρεατοφάγοι μόνο αν επιβίωσή μας εξαρτιόταν από αυτό).
Μιλώντας για την αδικία, οφείλουμε να τονίσουμε ότι η κτηνοτροφία είναι άδικη και αφύσικη γιατί συμπεριλαμβάνει την εκτροφή κάποιου υποκειμένου σε συνθήκες αιχμαλωσίας, το μεγάλωμά του προκειμένου να εκπληρώσει τις ανάγκες κάποιου τρίτου και την εκμετάλλευση του σώματος του και των μικρών του για το συμφέρον ενός τρίτου.
Το εκμεταλλευόμενο πλάσμα δεν έχει την ευκαιρία (ή και τα φυσικά προσόντα) τα ξεφύγει από αυτήν την κατάσταση και να επιβιώσει μόνο του, ή την ελευθερία να ορίσει το σώμα του και να ελέγξει τι να κάνει με αυτό. Ο Gary Yourofsky περιγράφει: «Πως θα αισθανόσασταν αν την ημέρα που θα γεννιόσασταν κάποιος άλλος να είχε ήδη ορίσει την ημέρα της εκτέλεσης σας;»
Είναι προτιμότερο να επικεντρωνόμαστε στο τι είναι δίκαιο και απαραίτητο στη θανάτωση και κατανάλωση άλλων ζώων παρά στο αν κάποιες πρακτικές στην κτηνοτροφία είναι απάνθρωπες. Αυτό συντάσσεται με τις προτάσεις των ακτιβιστών για τα δικαιώματα των ζώων: ότι το κίνημα πρέπει να επικεντρώνει την συζήτηση στο πρόβλημα της εκμετάλλευσης παρά των πρακτικών που ακολουθεί η κτηνοτροφία.
Επομένως, το ιδανικό θα ήταν όλο και περισσότεροι ακτιβιστές να εκφράζουν προβληματισμούς για την θανάτωση ζώων για φαγητό χαρακτηρίζοντάς την βίαιη, μη αναγκαία, περιττή, ανώφελη ακόμη και αδικαιολόγητη.
Κακοποίηση και πόνος
Αν και κατά τη γνώμη μου η ρητορική της κακοποίησης και του πόνου των ζώων πρέπει να χρησιμοποιείται επιλεκτικά, μερικές πλευρές της συγκλίνουν με τα δικαιώματα των ζώων καθώς εκφράζει ενδιαφέρον ως προς τα μη ανθρώπινα ζώα ως συναισθανόμενα πλάσματα, που επιθυμούν, όσο και οι άνθρωποι, να αποφύγουν τον πόνο και να μην υποφέρουν.
Οπότε, το θέμα του πόνου και της κακοποίησης είναι καλύτερα να χρησιμοποιείται ως συμπληρωματική λύση που καλεί τους ανθρώπους να δουν τα ζώα ως άτομα και να εκτιμήσουν την συναίσθηση και την ατομικότητά τους ώστε να μην αντικειμενοποιούνται και να μην κακοποιούνται.
Μια πρόκληση της επιχειρηματολογίας που αφορά μόνο την κακοποίηση και του πόνο είναι ότι περιορίζει την συζήτηση στην καλή μεταχείριση των ζώων μέσα στις φάρμες και όχι στην συζήτηση για το πόσο άδικη είναι η κτηνοτροφία και στο ερώτημα πόσο αναγκαία είναι γενικότερα.
Αν η επιχειρηματολογία της κακοποίησης μπορεί να δώσει προτεραιότητα στο πόσο τα εταιρικά συμφέροντα επιβάλλουν την βαναυσότητα στα ζώα και την εμπορευματοποίησή τους σε όλες τις περιπτώσεις ακόμη και στις μικρότερες φάρμες, τότε ο κόσμος μπορεί να δει ότι δεν υπάρχουν κτηνοτροφικές ή αλιευτικές πρακτικές που θα μπορούσαν να εξαλείψουν πραγματικά την κακοποίηση (ή την αδικία) και να είναι επικερδείς.
Η αναφορά στην κακοποίηση που προκαλεί η κτηνοτροφία σε παγκόσμια κλίμακα, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως αρχική στρατηγική για την παρουσίαση της κατάστασης στο κοινό και να ανοίξει την πόρτα στο βασικό επιχείρημα που είναι η αδικία.
Συγκεκριμένα, πολλοί βίγκαν ακτιβιστές εστιάζουν στο πόσο υποφέρουν τα ζώα στην κτηνοτροφία, σαν «ένα πρώτο βήμα» ενημέρωσης του κόσμου. Με τον καιρό, η συζήτηση μπορεί να στραφεί και στα δικαιώματα των ζώων. Θεωρώ ότι η συζήτηση περί κακοποίησης των ζώων είναι το αρχικό βήμα το οποίο πρέπει στη συνέχεια να υποστηριχθεί από το επιχείρημα της αδικίας.
Θεωρώ λοιπόν ότι η αναφορά στην κακοποίηση από μόνη της δεν αρκεί ιδεολογικά για να αμφισβητηθεί ο σπισισμός και ο διαχωρισμός άνθρωπος = ανώτερος – ζώο = κατώτερο. Μόνο με την ευρύτερη κατανόηση της κρεατοφαγίας ως μιας άδικης πρακτικής μπορούν οι άνθρωποι να ενθαρρυνθούν σε μια αλλαγή, όχι μόνο στην διατροφή, αλλά στο πώς αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σε σχέση με τα ζώα.
Μια άλλη προσέγγιση είναι να νοηματοδοτηθεί η κακοποίηση και ο πόνος ως μια υποκατηγορία του βασικού προβλήματος της αδικίας: κακοποίηση δεν σημαίνει μόνο ότι κάνω κάποιον να υποφέρει σωματικά αλλά μπορεί να υποφέρει μόνο και μόνο από την αδικία της σκλαβιάς και της εκμετάλλευσης.
Επιπλέον, η συζήτηση για την κακοποίηση ενέχει την παγίδα του να εστιάσουμε μόνο σε εξωφρενικές βαναυσότητες και ακραίες πρακτικές, αφήνοντας τις την αλιεία ή τις λιγότερο βάναυσες φάρμες στο απυρόβλητο.
Συνεπώς, όταν μιλάμε για κακοποίηση, θα ήταν καλύτερο να δίνεται έμφαση στην βαναυσότητα του θανάτου αυτού καθ’ αυτού, αφού η θανάτωση συμβαίνει σε όλες τις φάρμες όσο μικρές και οικογενειακές είναι. Επίσης, για να αποδείξουμε ότι η βαναυσότητα αφορά όλες τις μονάδες και όλες τις πρακτικές, οφείλουμε να δείχνουμε όχι μόνο το σωματικό πόνο αλλά και το συναισθηματικό: τα ζώα αποκόπτονται από τις οικογένειές τους, βιώνουν απογοήτευση, πλήξη, άγχος και φόβο.
Επιπρόσθετα είναι σημαντικό να δείξουμε ότι η κτηνοτροφία πάντα περιελάμβανε βαναυσότητα, ακόμη και πριν την ανάπτυξη των εργοστασιακών κτηνοτροφικών μονάδων: οι ακτιβιστές μπορούν να αναφερθούν σε περιγραφές του Πλούταρχου για τον πόνο των ζώων πολλές χιλιάδες χρόνια πριν και τις πολλές περιγραφές από το 19ου αιώνα για τα ζώα εκτροφής ιδιαίτερα στα σφαγεία.
Δεν προσπαθούμε λοιπόν να επιστρέψουμε στην παλιά φάρμα του τραγουδιού «old Mac Donald had a farm”. Καμία φάρμα δεν ήταν ποτέ cruelty-free. Θέλουμε φάρμες χωρίς ζώα.
Πηγή: https://faunalytics.org/framing-farming-communication-strategies-for-animal-rights-excerpt
Μετάφραση: Τίνα Πετριτσοπούλου
Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο κάνε κλικ εδώ και μοιράσου το με τους φίλους σου! 
