Πολύ συχνά ακούμε ότι το τι τρώει ο καθένας είναι προσωπική του επιλογή. Όπως για παράδειγμα το τι μουσική ακούει. Είναι όμως αλήθεια αυτό. Ή μήπως τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά;
Προσωπική θεωρείται μια επιλογή όταν δεν αφορά τρίτους. Ναι, το να κάνουμε ένα τατουάζ ή να κόψουμε τα μαλλιά μας, είναι όντως προσωπική επιλογή και δεν επηρεάζει κανέναν άλλον. Όταν, όμως, η επιλογή αφορά ένα άλλο ον που νιώθει, φοβάται, υποφέρει και πονάει ακριβώς όπως εμείς, παύει να είναι προσωπική.
Όταν ένας βίγκαν εξηγεί πόσο κακοποιούνται, βασανίζονται και υποφέρουν τα ζώα που καταλήγουν στο πιάτο μας, η απάντηση που, συνήθως, δέχεται είναι: “Το τι τρώω είναι προσωπική μου επιλογή. Αν δεν θέλεις να τρως κρέας, μην τρως. Αλλά μην προσπαθείς να μου επιβάλεις τις απόψεις σου. Δεν κάνω κάτι παράνομο άλλωστε“.
Θεωρούμε πως πρέπει να ζούμε χωρίς να καταπιέζουμε άλλα ζώα∙ πως δεν πρέπει να εκτρέφουμε όντα που νιώθουν, υποφέρουν, φοβούνται και πονάνε, μόνο και μόνο για να τα χρησιμοποιήσουμε προς όφελός μας, και πως είναι λάθος να χρησιμοποιούμε βία απέναντι τους.
Το μαρκάρισμα με πυρωμένα σίδερα, ο ευνουχισμός και ο ακρωτηριασμός ζώων χωρίς αναισθησία είναι ανεπίτρεπτος. Η εκμετάλλευση του θηλυκού αναπαραγωγικού συστήματος, η αρπαγή μωρών από μητέρες που κλαίνε και η δολοφονία τους όταν έχουν ακόμα τον ομφάλιο λώρο επάνω τους είναι εγκληματικό.
Είναι βάρβαρο και ανόητο να καταναλώνουμε νεκρή σάρκα και αίμα και είναι ανεπίτρεπτο να γδέρνουμε το δέρμα κάποιου για να ντύσουμε κάποιον άλλον. Γιατί αυτές είναι πρωτόγονες συνήθειες που δεν πρέπει να υπάρχουν σε μία πραγματικά πολιτισμένη κοινωνία.
Ναι, 56 δισεκατομμύρια θάνατοι ετησίως μέσα στην αγωνία και στον φόβο είναι κάτι ηθικά κατακριτέο, ειδικά καθώς αυτή η άδικη σφαγή γίνεται μόνο για την γευστική μας ικανοποίηση και όχι για λόγους επιβίωσης. Οι ορέξεις κάποιου δεν θα έπρεπε να καταπατούν τα βασικά δικαιώματα κάποιου άλλου.
Σκεφτείτε για παράδειγμα την περίπτωση ο βιασμός να θεωρείται λάθος από κάποιους ανθρώπους, αλλά όχι από όλους.
Κατά την αντίληψη της “προσωπικής επιλογής”, οι μη βιαστές δεν θα έπρεπε να έχουν την απαίτηση από τους υπολοίπους να ζουν σύμφωνα με τους δικούς τους κανόνες. Στην Ελλάδα, άλλωστε, μέχρι και το 2009 χρόνια το να βιάσει κανείς τη σύζυγο του δεν ήταν αδίκημα, καθώς ο νομοθέτης δεν θεωρούσε ότι μπορεί να υπάρξει βιασμός εντός γάμου.
Ακόμη και σήμερα το να κάνεις σεξ με θύματα trafficking δεν είναι παράνομο αν δεν “γνωρίζεις” ότι πρόκειται για θύματα trafficking. Το ότι κάποιος δεν κάνει κάτι παράνομο όμως, δεν σημαίνει ότι θα το επικροτήσουμε ή θα το αποδεχθούμε με τη δικαιολογία “είναι προσωπική μου επιλογή”.
Το νόμιμο δεν είναι πάντοτε και ηθικό!
Αν, παραδείγματος χάριν, δείτε κάποιον να βασανίζει έναν αδέσποτο σκύλο για να διασκεδάσει και σας πει “μα, είναι προσωπική μου επιλογή” θα το δεχθείτε ως απάντηση; Γιατί σε καμία περίπτωση δεν σας υποχρεώνει να συμμετάσχετε στον βασανισμό ούτε να βασανίσετε κι εσείς κάποιο άλλο αδέσποτο.
Ενώ έχουμε το δικαίωμα να πιστεύουμε ό,τι θέλουμε, δεν έχουμε το δικαίωμα να φερόμαστε στους πιο αδύναμους όπως μας αρέσει. Αν προκαλούμε κακό σε κάποιους, οι άλλοι έχουν κάθε δικαίωμα να μας ζητήσουν να σταματήσουμε.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνουμε ούτε βέβαια ταυτίζουμε τον βιασμό ή το trafficking με την κατανάλωση κρέατος. Αναφερόμαστε μόνο στο κριτήριο της προσωπικής επιλογής η οποία δεν παραβιάζει κανέναν νόμο. Και επισημαίνουμε ότι το κριτήριο αυτό δεν είναι αρκετό για να δικαιολογήσει μία πράξη βίας.
Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο κάνε κλικ εδώ και μοιράσου το με τους φίλους σου! 
