Αποτελεσματική προώθηση του Βιγκανισμού: Μέρος 2ο

Δε σας κρύβω ότι τόσο εγώ όσο και κάποιοι φίλοι μου, γίναμε vegan αρχικά για τέτοιους λόγους, και δεν ήμασταν μόνο εμείς: χιλιάδες άνθρωποι ανά τον κόσμο επηρεάστηκαν από τα ντοκιμαντέρ Forks Over Knives και Cowspiracy.  

Επιπλέον, η πρόσφατη ανάπτυξη στον τομέα των vegan επιχειρήσεων αποτελεί ίσως τον καλύτερο τρόπο να πείσεις μεγάλη μάζα ανθρώπων να δοκιμάζουν και να απολαμβάνουν vegan φαγητό, αλλάζοντας τους έτσι κάποιες προκαταλήψεις που μπορεί να είχαν για τον βιγκανισμό.

Μόλις ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ανθρώπων είναι vegan ή κάνει σε μεγάλο βαθμό φυτική διατροφή, τότε θα είναι πολύ πιο εύκολο να προωθήσουμε νομοθετικές αλλαγές που θα διασφαλίσουν τα δικαιώματα των ζώων που χρησιμοποιούνται στην κτηνοτροφία.

Μετά το διάλειμμα, ο Tobias έκανε τη δεύτερη του παρουσίαση με θέμα την Αποτελεσματική Προώθηση του Βιγκανισμού.  Πρότεινε περίπου 10 αποτελεσματικές στρατηγικές προώθησης που περιλαμβάνουν:

1. Προσαρμόζουμε τις προσδοκίες μας. Λαμβάνοντας υπόψη όσα έχουν ήδη συζητηθεί, το να είμαστε θετικοί και να ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να μειώσουν το κρέας είναι πολύ αποτελεσματικό. Ακόμα και το να προτείνουμε ως ιδέα σε κάποιον να μειώσει την καθημερινή κατανάλωση κρέατος και γαλακτοκομικών είναι πολύ άμεσο και εύκολο να το δεχτεί, απ’ ότι το να του ζητάμε να αλλάξει την ιδεολογία του και κυρίως την καθημερινότητα του.
   
   [ΣτΜ: Για παράδειγμα μπορούμε να του προτείνουμε να τρώει κρέας μόνο το σαββατοκύριακο. Κάτι τέτοιο δεν μειώνει απλώς την κατανάλωση ζωικών. Επιπλέον κάνει την μετάβαση στον βιγκανισμό πολύ πιο εύκολη. Βλέποντας κάποιος ότι δεν είναι κάτι σπουδαίο η αποχή από τα το κρέας, μπορεί στη συνέχεια να το αποβάλει πλήρως από το διαιτολόγιο του.]

• Ας ξεχάσουμε και ας απομακρυνθούμε από την απολυτότητα και την τελειότητα.
  
  Πραγματικά πιστεύω ότι ο οποιοσδήποτε έχει την «τόλμη» να αποκαλεί τον εαυτό του vegan είναι πλήρως δεσμευμένος να αποφεύγει τα ζωικά προϊόντα όπου γίνεται, αλλά κάποιες φορές γίνονται λάθη, και κάποιες φορές οι άνθρωποι καταλαβαίνουν λάθος, και κάποιες φορές δεν ξέρεις καν τι είναι αυτό το συντηρητικό πάνω στην ετικέτα του προϊόντος, και κάποιες φορές αγοράζεις παπούτσια που νομίζεις ότι είναι vegan και μετά όταν τα κοιτάς πιο προσεκτικά αντιλαμβάνεσαι ότι έχουν δέρμα στη σόλα, κτλ κτλ.
  
  Αλλά αυτά τα πράγματα δεν έχουν σημασία!
  
  Ήταν πολύ αναζωογονητικό όταν μου το είπαν αυτό – ότι μια καλή προσπάθεια είναι όντως αρκετή!
  
  Έχω ήδη παθολογική τελειομανία, δεν χρειάζεται να κουράζω και να πιέζω τον εαυτό μου με αυτές τις περιστασιακές vegan «γκάφες». Όταν πρόκειται για την έρευνά σου σχετικά με το πόσο vegan είναι κάποια προϊόντα και υπηρεσίες, ο Tobias έκανε έναν σημαντικό διαχωρισμό μεταξύ της δημόσιας και της ιδιωτικής συμπεριφοράς.
  
  Και όταν κάποιο άτομο σε ρωτάει «αν έλεγξες κατά πόσον το κρασί που πίνεις είναι vegan, γιατί θεωρεί ότι δεν είναι», μην του δίνεις σημασία.
  
  Το να είσαι vegan δεν σημαίνει ότι πρέπει να είσαι τέλειος και αυτό δεν σε κάνει υποκριτή! Σημαίνει απλά ότι είσαι άτομο που προσπαθεί να κάνει το λιγότερο κακό, με τον τρόπο που ξέρει και μπορεί.
  
  Μπορείς να τους το εξηγήσεις αυτό και να τους πεις ότι όταν τρως έξω και δεν βρίσκεις vegan κρασί διαθέσιμο, τότε θα πιεις μη-vegan κρασί, γιατί αυτή είναι η δική σου ηθική κατώτατη γραμμή. Το βιβλίο που διαβάζω αυτή τη στιγμή, «Ζώντας ανάμεσα σε κρεατοφάγους», προτείνει να ρωτήσεις τον “εσωτερικό σου ανακριτή” ευγενικά «Ποια είναι η δική σου ηθική κατώτατη γραμμή;»

1. Χρησιμοποιούμε το φαγητό. Μπορείτε να δώσετε στους ανθρώπους θεωρητικές και πρακτικές πληροφορίες, μπορείτε να τους μεταδώσετε ένα συναίσθημα την ώρα που τους μιλάτε, αλλά το καλύτερο από όλα είναι να τους δώσετε μία γευστική εμπειρία. Αυτό είναι που θα θυμούνται.
   

   

2. Είμαστε υπομονετικοί. Δεν είναι υποχρέωση μας να κάνουμε όλον τον κόσμο vegan. Ο βιγκανισμός είναι ένα νέο κίνημα, περίπου 95% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν ανήκουν ακόμα σε αυτό. Πρέπει να χαιρόμαστε με τις μικρές αλλαγές. 
3. Προωθούμε τον βιγκανισμό με έναν βιώσιμο τρόπο, κρατώντας τον εαυτό μας υγιή, και αντιμετωπίζοντας τους γύρω μας θετικά. 
4. Αποβάλλουμε τους δογματισμούς. Είμαστε μετριοπαθείς και να θυμόμαστε ότι δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι. Αντιθέτως δείχνουμε ανοιχτοί στο να επανεξετάζουμε και τις δικές μας απόψεις και προσεγγίσεις καθώς αυτό μπορεί να είναι φέρει θετικά αποτελέσματα.

Ο Tobias έκανε κάποιες ακόμα ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις στη διάρκεια της παρουσίασης του και μετά από αυτή:

• Άσε τους ανθρώπους να έχουν τις εξαιρέσεις τους αν τις θέλουν, όπως «vegan εκτός από το τυρί».
• Το να μειώνεις την κατανάλωση κρέατος με το να τρως κοτόπουλο και ψάρι δεν αποτελεί λύση. Η ιδέα του να ξεκινήσεις μειώνοντας το κόκκινο κρέας δεν στέκει ηθικά καθώς λιγότερα ζώα σκοτώνονται για την παραγωγή «κόκκινου κρέατος» από ό,τι για την παραγωγή «λευκού».
  
• Οι γυναίκες γίνονται πιο εύκολα vegetarian ή vegan καθώς ταυτίζονται με καταπιεσμένες ομάδες.

• Η διαφορά μεταξύ του να τρως κρέας και άλλων μορφών βίας είναι ότι το πρώτο το επιδοκιμάζουμε, ενώ το δεύτερο το κατακρίνουμε.

Το τελευταίο κομμάτι όλου του εργαστηρίου ήταν η παρουσίαση της Melanie Joy πάνω στον Βιώσιμο Ακτιβισμό. Η Melanie όρισε ότι για να είναι βιώσιμος ο ακτιβισμός θα πρέπει η αποτελεσματικότητα του να είναι μεγαλύτερη ή ίση με το σωματικό, συναισθηματικό και κοινωνικό «κόστος».

Σχετικά με τον ακτιβισμό, η Melanie πρότεινε ότι οι αντοχές μας πρέπει να είναι μεγαλύτερες ή ίσες με το στρες που δέχεται το «ψυχοκοινωνικό μας ανοσοποιητικό σύστημα». Επίσης παρατήρησε την υποκρισία του να ζητάμε δικαιοσύνη και συμπόνια από τους άλλους όταν εμείς δεν κάνουμε το ίδιο για τον εαυτό μας ή για τους άλλους. Η Melanie πρότεινε να:

1. Βάζουμε ως προτεραιότητα τη βιωσιμότητα του ακτιβισμού μας. Πρέπει να καταφέρουμε να είμαστε παρόντες και ενεργοί για πολύ καιρό! Οι προτεραιότητες είναι πεποιθήσεις που κάνουμε πράξη. Αυτό σημαίνει ότι αν θέλουμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας, πρέπει να βρούμε πρακτικούς τρόπους να το κάνουμε αυτό πραγματικότητα.
   
   Αυτό μπορεί να είναι το να κρατήσουμε κάποιο χρόνο στο πρόγραμμά μας μόνο για μας -π.χ.  μισή ώρα το πρωί ή το βράδυ για διαλογισμό, ή να φροντίζουμε να έχουμε ελεύθερο χρόνο χωρίς καθόλου ακτιβισμό το σαββατοκύριακο.
   
2. Ενημερωνόμαστε για την Δευτερογενή Διαταραχή Τραυματικού Στρες (STSD), η οποία παρουσιάζεται συχνά σε ανθρώπους που βλέπουν να ασκείται βία σε άλλους. Όπως και στην Πρωτογενή Διαταραχή Τραυματικού Στρες (PTSD), έτσι και στην Δευτερογενή υπάρχουν πράγματα που την ενεργοποιούν και συγκεκριμένα συμπτώματα. 

   Γνωρίζουμε τις δικές μας αιτίες ενεργοποίησης διαταραχών, και τα δικά μας συμπτώματα.Για παράδειγμα, κάτι που προκαλεί μεγάλο στρες σ’ εμένα, είναι το να δω τεχνητή γονιμοποίηση σε ζώο, και τα συμπτώματα μου είναι η αποστροφή και το αίσθημα ότι υφίσταμαι προσωπική βία και είμαι αβοήθητη.Το να γνωρίζουμε τις αιτίες ενεργοποίησης των διαταραχών μας και των συμπτωμάτων μας, μπορεί να βοηθήσει να τις αποφεύγουμε, και έτσι να μειώνουμε το στρες που συνδέεται με αυτές.

3. Φροντίζουμε να αναγνωρίζουμε τις προσωπικές μας σωματικές, ψυχολογικές, συναισθηματικές, κοινωνικές και πνευματικές ανάγκες σε έναν πολιτισμό όπου έχει καταντήσει κανόνας το να παραμελούμε τον εαυτό μας. Όταν οι άλλοι δεν καλύπτουν τις ανάγκες μας νιώθουμε μία στέρηση και μία μοναξιά, αλλά το ίδιο ισχύει και για τον ίδιο μας τον εαυτό, όταν δεν καλύπτουμε εμείς οι ίδιοι τις ανάγκες μας.

Η Melanie στη συνέχεια ανέλυσε το STSD περιλαμβάνοντας και κάποια από τα κοινά συμπτώματα, όπως η «τραυματική πλαισίωση» (traumatic framing), στην οποία μία περίπλοκη κατάσταση μπαίνει σε ένα «πλαίσιο» από αυτόν που την παρατηρεί και ο οποίος ορίζει μέσα στην κατάσταση το θύμα, τον δράστη και τον ήρωα. Η Μelanie εξηγεί ότι αυτό έχει δει να γίνεται και ως εξής: τα ζώα να είναι τα θύματα, αυτοί που τρώνε κρέας οι δράστες και αυτός που το παρατηρεί -ο vegan- να είναι ο ήρωας.

Aυτό το φαινόμενο, η «τραυματική πλαισίωση», είναι ένας δογματικός τρόπος να βλέπεις τα πράγματα και μπορεί να συνδεθεί με την τελειομανία.

Ένα ακόμη σύμπτωμα του STSD που περιέγραψε η Melanie είναι η «ενοχή του επιζώντος». Για όσους δεν γνωρίζουν, αυτή είναι μία ενοχή μετά αφότου έχει επιζήσει κάποιος (ή που δεν χρειάστηκε καν να το βιώσει αυτό) ένα τρομερό τραυματικό γεγονός ή και ζωή ολόκληρη.

Έχω πει κυριολεκτικά στον εαυτό μου και σε άλλους vegan φίλους ότι παρακολουθώ πλάνα από φάρμες (factory farming) επειδή αισθάνομαι υποχρεωμένη να το κάνω γιατί έχω συγκριτικά τόσο καλύτερη ζωή, οπότε «το λιγότερο που έχω να κάνω είναι τα παρακολουθώ».

Αλλά στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να τα βλέπεις αυτά σε τέτοιο βαθμό – προκαλείται ένα στρες το οποίο έχει μια συσσωρευτική επίδραση. Αν κάποιος σου ζητήσει να δεις κάτι τέτοιο μπορείς να πεις “Έχω δει πάρα πολύ υλικό με σκληρές εικόνες τελευταία και δε μπορώ να δω άλλο αυτή τη στιγμή”. 

Αν θέλεις να δείξεις σε κάποιους τέτοιο υλικό, όπως πλάνα από φάρμες, είναι σημαντικό να πάρεις την έγκριση τους. Κάποια άλλα συμπτώματα του STSD είναι:

• Αίσθηση ότι ποτέ δεν μπορείς να κάνεις αρκετά.
• Απαξίωση των προβλημάτων του άλλου (σε σύγκριση με αυτά των ζώων)
• Αποφυγή συναναστροφής με άλλους ανθρώπων ή/και  αίσθηση ότι καταπιέζεσαι από αυτούς
• Αποσύνδεση από τον κόσμο ή και από τον εαυτό σου
• Ενοχή/αίσθηση ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα  ή απελπισία
• Οργή
• Κυνισμός ή/και απώλεια πίστης στην ανθρωπότητα
• Αλαζονεία
• Ενοχλητικές σκέψεις ή εικόνες
• Διαταραχές στον ύπνο

Το STSD είναι παράλληλα και η αιτία και η συνέπεια της έλλειψης προσοχής προς τον εαυτό μας. Πρέπει να μάθουμε πώς να φροντίζουμε τις ανάγκες μας, ώστε να υπερασπιζόμαστε τα ζώα για όσο το δυνατόν πιο πολύ καιρό.

Ήταν προνόμιο και χαρά το να μάθω τόσα πολλά από δύο πολύ σεμνούς ακτιβιστές. Δεν θα μπορούσα να τους ευχαριστήσω αρκετά που ήρθαν στην Μελβούρνη. Ήταν μία εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Ευχαριστώ για την ανάγνωση, Meg.

Πηγή: https://thoughtfulveganblog.wordpress.com/2017/03/19/effective-vegan-advocacy-workshop-part-2