Λίγα μόνο χρόνια πριν, το να γίνει κανείς ολικά χορτοφάγος (vegan) σίγουρα φαινόταν στο μυαλό των περισσότερων τόσο περιοριστικό όσο το να αποφασίσεις να τρως για πάντα….χορτάρι!

Τελευταία όμως βλέπουμε γύρω μας να ξεφυτρώνουν vegan εστιατόρια και φαγάδικα, οι vegan επιλογές σε μενού άλλων εστιατορίων πληθαίνουν και γίνονται και πιο ‘ψαγμένες’, τα σουπερμάρκετ φέρνουν όλο και μεγαλύτερη ποικιλία vegan προϊόντων, και είναι πλέον πολύ εύκολο να βρεις συνταγές που προτείνουν εναλλακτικούς τρόπους για να φτιάξεις μόνο με φυτικά υλικά αγαπημένα πιάτα που παλιότερα έμοιαζε αδιανόητο να γίνουν χωρίς κρέας, γαλακτοκομικά ή αυγά.

Όταν όμως λέμε μόνο με φυτικά υλικά, δεν εννοούμε ότι π.χ. τα μπέργκερ μας μοιάζουν….κάπως έτσι:

Αλλά κάπως έτσι:

Μπιφτέκια λαχανικών, λουκάνικα από σεϊτάν, γύρος από σόγια, κιμάς από μανιτάρια, μπέικον από καρύδα, τηγανιά από jackfruit, φυτικά τυριά, γάλατα και γιαούρτια, ακόμα και….μαρέγκα από ρεβυθόζουμο -η γνωστή aquafaba . Αυτά είναι μόνο λίγα παραδείγματα από τα πολλά σκευάσματα με τα οποία μπορεί κανείς να πειραματιστεί στο πλαίσιο της vegan κουζίνας, για να φτιάξει πιάτα που να προσομοιάζουν σε αυτά που μας αρέσουν, αποφεύγοντας όμως τη χρήση ζωικών υλικών. Και είναι ακριβώς αυτή η πρόκληση για νέους τρόπους δημιουργίας που ενθουσιάζει πολλούς καινούργιους vegan όταν πρωτοξεκινούν να εξερευνούν τη χορτοφαγική γαστρονομία.

Μας ρωτάνε όμως κάποιοι, εφόσον αποστρεφόμαστε τη χρήση οποιουδήποτε μέρους του σώματος ζώων ή τις εκκρίσεις τους, τότε γιατί θέλουμε το φαγητό μας να έχει την όψη και γεύση αυτών των ‘greatest hits’ της κρεατοφαγίας;  Ο υπαινιγμός βέβαια, είναι ότι υπάρχει κάτι το υποκριτικό σ’αυτή την προσπάθεια ‘απομίμησης’…

Η απάντηση είναι ότι υφίστανται λόγοι πρακτικοί, αλλά και λόγοι ψυχολογικοί και αισθητικής. Ζούμε και λειτουργούμε στην ίδια κοινωνία όπως και όλοι οι υπόλοιποι, και είμαστε και εμείς συνηθισμένοι άνθρωποι. Οι περισσότεροι δε γεννηθήκαμε vegan, οπότε ζήσαμε για χρόνια καταναλώνοντας συγκεκριμένες τροφές, με συγκεκριμένα ονόματα και χαρακτηριστικά σχήματα. Επομένως, είναι λογικό να θέλουμε να χρησιμοποιούμε σκευάσματα που είναι στην όψη, τη γεύση και την υφή οικεία, τόσο σ’ εμάς όσο και σε κάποιον μη χορτοφάγο που θα μοιραστεί μαζί μας το φαγητό μας.

Παρεμπιπτόντως, να σημειώσουμε ότι ένα μπιφτέκι, ένα λουκάνικο, ένα σουτζουκάκι, κλπ,δεν είναι τίποτε άλλο από σκευάσματα. Επομένως, ένα μπιφτέκι δεν είναι απαραίτητο να αποτελείται από κρέας. Για παράδειγμα, μπιφτέκια από λαχανικά υπήρχαν πολύ πριν γίνει γνωστός ο όρος vegan. Και ένα λουκάνικο από ζωικά υλικά δεν είναι τίποτα άλλο από το σχήμα που δίνεται σε πολτοποιημένες σάρκες, χόνδρους, και δέρματα ζώου. Δε χρειάζεται όμως κάτι που αποτελεί δημιούργημα του ανθρώπου να έχει ως βάση ένα συγκεκριμένο είδος πρώτης ύλης, άρα μπορεί κάλλιστα να είναι και φυτικό.

Συνεπώς, το να υπάρχουν, φερ’ ειπέιν, vegan λουκάνικα, πιθανόν να προτρέψει κάποιον που φοβάται τη στέρηση, να το σκεφτεί καλύτερα, και να κάνει τη μετάβαση, και επιπλέον βοηθάει στο να συμμετέχουμε όλοι σε κοινωνικές συναναστροφές χωρίς στερήσεις ή συμβιβασμούς. Στο κάτω κάτω, στόχος του vegan κινήματος δεν είναι να αρνηθεί το ρόλο του οικείου μας φαγητού ως εργαλείου απόλαυσης και κοινωνικής επαφής, αλλά να αποτρέψει τη βίαιη προέλευσή του. Επομένως και πρακτικά αλλά και ψυχολογικά θέλουμε να καλύπτουμε με το φαγητό τις ίδιες ανάγκες που θέλει να καλύπτει και ένας παμφάγος. Και με την μεγαλύτερη ποικιλία vegan επιλογών στις οποίες έχουμε πρόσβαση σήμερα, το καταφέρνουμε όλο και πιο εύκολα.

Τέλος, να σημειώσουμε ότι για τους ίδιους λόγους π.χ.  δε φοράμε δερμάτινα ρούχα, αλλά δεν έχουμε πρόβλημα με τις απομιμήσεις δέρματος.  Γιατί, ουσιαστικά, το να είσαι vegan δεν είναι διατροφική αλλά ηθική επιλογή. Πολύ απλά, δε θέλουμε και δεν επιλέγουμε να χρηματοδοτούμε τη βίαιη εκμετάλλευση και θανάτωση ζώων με τις καθημερινές μας καταναλωτικές επιλογές!

Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο κάνε κλικ εδώ και μοιράσου το με τους φίλους σου!