Ένα συχνό επιχείρημα των παμφάγων ενάντια στους βίγκαν είναι ότι, ναι μεν, ενδιαφερόμαστε για τα κακόμοιρα τα ζώα, όμως, αγοράζουμε προϊόντα που παράγονται με σκληρή εκμετάλλευση ανθρώπων. Με άλλα λόγια, το σκεπτικό είναι ότι αφού δεν είμαστε 100% κατά της βίας και της εκμετάλλευσης, είμαστε ίδιοι (αν όχι χειρότεροι —λόγω της υποκρισίας) με όσους τρώνε κρέας.
Κατ’ αρχάς το να είσαι βίγκαν δεν σημαίνει ότι είσαι ένα ηθικά τέλειο ον που δεν κάνει σφάλματα και δεν έχει ηθικές ασυνέπειες στη συμπεριφορά του. Η βασική διαφορά ανάμεσα σε έναν βίγκαν και σε έναν μη βίγκαν είναι ότι ο πρώτος είναι κατά της βίας και αναγνωρίζει πως οι καθημερινές του επιλογές έχουν συνέπειες σε τρίτους. Γι’ αυτό και προσπαθεί να μειώσει, όσο είναι εφικτό, τον αρνητικό αντίκτυπο των επιλογών του.
Το να είναι κανείς βίγκαν δεν σημαίνει ότι καλείται να συγκριθεί με κάποιο θεϊκό στάνταρντ απόλυτης καλοσύνης∙ για να βελτιωθεί κάτι δεν είναι απαραίτητο να έχουν βελτιωθεί προηγουμένως όλα τα υπόλοιπα στραβά στον κόσμο. Είναι προφανές κάτι τέτοιο. Όταν κάποιος χτυπά το παιδί του, δεν είναι λογικό σε ενδεχόμενη ένσταση να υποστηρίξει ότι “ναι, αλλά και τα παιδιά στην Αφρική που πεινάνε τα σκέφτηκες;” ή ότι “και εσύ πετάς φαγητό το μεσημέρι που θα μπορούσε να ταΐσει έναν άστεγο“.
Η βασική διαφορά, λοιπόν, είναι η πρόθεση και η συνειδητή προσπάθεια του να μην προκαλεί κάποιος πόνο. Είναι πιθανόν, λόγω συνθηκών, άγνοιας ή απλώς βλακείας, τελικά να μην τα καταφέρνει. Προφανώς όμως δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση με εκείνον που, ξεκάθαρα, αδιαφορεί για το τι επιπτώσεις έχουν οι πράξεις του.
Άλλωστε, σχεδόν στο 100% των περιπτώσεων, τα παραπάνω σχόλια γίνονται από άτομα που, όχι μόνο τρώνε σοκολάτα που έχουν μαζέψει σκλάβοι στην Αφρική αλλά χρησιμοποιούν συσκευές που περιέχουν conflict minerals που επίσης έχουν εξορύξει σκλάβοι. Και αναφέρουμε τη σοκολάτα και τα conflict minerals, καθώς είναι τα αγαπημένα παραδείγματα των παμφάγων ενάντια στους βίγκαν.
Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα όσων σχολιάζουν αυτά, δεν είναι ότι ασκούμε βία σε ανθρώπους με τις αγορές μας. Το πρόβλημα είναι να καταδειχθεί η ασυνέπεια των βίγκαν, ώστε να υπάρξει εξομοίωση με εκείνον που αδιαφορεί πλήρως για τον πόνο και τους αναίτιους θανάτους που προκαλεί τρώγοντας ζωικά προϊόντα.
Κάτι αντίστοιχο με το να έρχεται ένας serial killer και ισχυρίζεται ότι, ναι, κι εσύ σκοτώνεις τις κατσαρίδες όταν μπαίνουν σπίτι σου (για την ιστορία πάντως, συνήθως οι βίγκαν δεν σκοτώνουν τις κατσαρίδες αλλά τις πετούν έξω από το σπίτι). Επομένως, ούτε εσύ σέβεσαι τη ζωή και είσαι ηθικά στο ίδιο επίπεδο με εκείνον που σκοτώνει 1-2 άτομα την εβδομάδα.
Σκεφτείτε το λίγο. Με αυτό το καταλήγουμε στην ανοησία της εξίσωσης ενός μέσου ανθρώπου με έναν serial killer γιατί αμφότεροι ενδίδουν καθημερινά, σε τουλάχιστον μια αρνητική πράξη.
Ένας συνεπής βίγκαν είναι κατά της βίας γενικώς∙ όχι μόνο κατά της βίας στα ζώα. Είναι έναντια στη βία κατά των γυναικών, των παιδιών και κάθε πλάσματος που πονάει, μπορεί να νιώσει φόβο και γενικώς να υποφέρει. Αυτό σημαίνει ότι φυσικά και δεν θέλουμε να αγοράζουμε προϊόντα που παράγονται από σκλάβους.
Αυτό, στην περίπτωση του κακάο είναι πιο εύκολο. Στην περίπτωση των conflict minerals, όμως, είναι πολύ πιο δύσκολο. Είναι μάλλον αδύνατον ένας βίγκαν developer να μην κάνει χρήση υπολογιστών ή smartphones προκειμένου να μη χρησιμοποιήσει conflict minerals. Παρόλα αυτά αν υπάρχουν στην αγορά τέτοιες συσκευές, προφανώς και θα τις προτιμήσει.